کد مطلب:313670 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:223
چرا در باب زندگانی و شهادت قمر بنی هاشم کتاب نوشتم؟
جناب مستطاب حجةالاسلام والمسلمین علامه ی محقق، آقای حاج شیخ باقر شریف قرشی در كتاب ارزشمند «العباس بن علی علیهماالسلام»، حیات فرزندش را مرهون عنایات قمر بنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام می داند. وی در مقدمه ی كتابش چنین می نویسد:
هنگامی كه عباس علیه السلام به شهادت رسید، امام حسین علیه السلام غربت، تنهایی و فقدان برادر را احساس كرد و همه ی آرزوی خود را در زندگی از دست داد و به تلخی بر او گریست و با قلبی حزین بر او ندبه كرد و سپس به میدان جنگ شتافت تا خود نیز به شهادت رسید و برادر را در بهشت برین دیدار كرد.
سلام خدا بر تو باد ای ابوالفضل كه در زندگی و شهادتت، آینه ی تمام نمای همه ی ارزشهای انسانی بودی، و همین افتخار تو را بس، كه به تنهایی نمونه ی والایی از شهیدان طف بودی كه به قله ی مجد و كرامت دست یافتند.
چند سال قبل بر آن بودم تا شرف نوشتن سیره ی ابوالفضل العباس علیه السلام، پیشاهنگ شرافت و كرامت این امت، را نصیب خود سازم. یكی از فضلا و آقایان حوزه ی علمیه ی نجف نیز این درخواست را از من داشت، لیكن اشتغال به نوشتن دائرة المعارفی درباره ی امامان اهل بیت علیهم السلام مرا از اجابت این خواسته بازمی داشت، تا آنكه یكی از فرزندانم دچار حادثه ای ناگوار شد و من و او، خاضعانه، از خداوند رفع گرفتاری را مسئلت
[ صفحه 502]
نمودیم. خداوند متعال دعای من و او را اجابت كرد و او را نجات داد - الحمدلله.
پس از آن، فرزندم از من خواست كتابی درباره ی زندگی و شهادت ابوالفضل علیه السلام بنگارم و من هم خواسته اش را برآوردم. موضوعی را كه در دست نوشتن داشتم متوقف كردم و به امید آنكه خداوند موفقم گرداند تا به گونه ای روشن و كامل با در نظر گرفتن واقعیت و حفظ حقیقت، آنچه را بایسته است بنگارم، متوجه ابوالفضل علیه السلام گشتم و گام در این راه نهادم كه، «مرا لطف تو می باید، دگر هیچ». [1] .
هنگامی كه عباس علیه السلام به شهادت رسید، امام حسین علیه السلام غربت، تنهایی و فقدان برادر را احساس كرد و همه ی آرزوی خود را در زندگی از دست داد و به تلخی بر او گریست و با قلبی حزین بر او ندبه كرد و سپس به میدان جنگ شتافت تا خود نیز به شهادت رسید و برادر را در بهشت برین دیدار كرد.
سلام خدا بر تو باد ای ابوالفضل كه در زندگی و شهادتت، آینه ی تمام نمای همه ی ارزشهای انسانی بودی، و همین افتخار تو را بس، كه به تنهایی نمونه ی والایی از شهیدان طف بودی كه به قله ی مجد و كرامت دست یافتند.
چند سال قبل بر آن بودم تا شرف نوشتن سیره ی ابوالفضل العباس علیه السلام، پیشاهنگ شرافت و كرامت این امت، را نصیب خود سازم. یكی از فضلا و آقایان حوزه ی علمیه ی نجف نیز این درخواست را از من داشت، لیكن اشتغال به نوشتن دائرة المعارفی درباره ی امامان اهل بیت علیهم السلام مرا از اجابت این خواسته بازمی داشت، تا آنكه یكی از فرزندانم دچار حادثه ای ناگوار شد و من و او، خاضعانه، از خداوند رفع گرفتاری را مسئلت
[ صفحه 502]
نمودیم. خداوند متعال دعای من و او را اجابت كرد و او را نجات داد - الحمدلله.
پس از آن، فرزندم از من خواست كتابی درباره ی زندگی و شهادت ابوالفضل علیه السلام بنگارم و من هم خواسته اش را برآوردم. موضوعی را كه در دست نوشتن داشتم متوقف كردم و به امید آنكه خداوند موفقم گرداند تا به گونه ای روشن و كامل با در نظر گرفتن واقعیت و حفظ حقیقت، آنچه را بایسته است بنگارم، متوجه ابوالفضل علیه السلام گشتم و گام در این راه نهادم كه، «مرا لطف تو می باید، دگر هیچ». [1] .
[1] نقل از: زندگاني حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام، ترجمه ي كتاب شريف العباس بن علي عليه السلام ترجمه ي سيد حسن اسلامي، از انتشارات جامعه ي مدرسين حوزه ي علميه ي قم.